سفر مجازي به قبرستان ابوطالب

قبرستان ابوطالب كه به نام مقبره معلی (یا معلاة) و مقبره بنی هاشم و حجون نیز معروف است یکی از زیارتگاه‌های مسلمانان در مکه به شمار می‏‌آید. اين قبرستان محل دفن بسیاری از افراد خاندان بنی هاشم مانند حضرت عبدالمطلب و حضرت ابوطالب و حضرت خديجه مي‌باشد.

حضرت عبدالمطلب (عليه السلام )
عبدالمطلب فرزند حضرت هاشم، و پدربزرگ حضرت محمّد (صلي الله عليه و آله) بود. نام او شیبه (چون در سر او موهای سپید دیده می‌شد، او را شیبه «سپیدمو» می‌نامیدند)، کنیه‌اش ابوالحارث (حارث بزرگ‌ترین پسر او بود)، و مادرش سلمي بنت عمر از قبیله خزرج بود. عبدالمطلب در بین مردم به «فیاض» (بخشنده) شهرت داشت و چون مُطلّب او را سرپرستی می‌کرد و مردم او را غلام مُطلب می‌دانستند، عبدالمطلب نامیده شد. او نيز همانند دیگر اجداد پیامبر (صلی الله علیه و آله) از آیین توحید و دین ابراهيم  پیروی می‌کرد و از شرک بیزاری می‌جست.
پس از مرگ عبدالله، سرپرستی پیامبر به عهده عبدالمطلب قرار گرفت. وی محمد (صلی الله علیه و آله) را بسیار گرامی می‌داشت و او را فرزند خود می‌خواند. هنگامی که پیامبر هشت ساله بود، عبدالمطلب در صد و بیست سالگی از دنیا رفت.

حضرت ابوطالب (عليه السلام )
عمران بن عبدالمطلب مشهور به ابوطالب یا ابی‌طالب، رئیس قبیله بني هاشم و پدر امام علي (عليه السلام) و عموي  حضرت محمد (صلي الله عليه و آله)  بودند.
ابوطالب نقش سازنده‌ای در استقرار اسلام داشت. قصیدهٔ لامیهٔ او (که نزدیک به ۱۰۰ بیت است) در حمایت از پیامبر اسلام بسیار مشهور است، و یکی از دلایل ایمان او به اسلام به شمار می‌رود. این قصیده در مدح پیامبر اسلام، نمونه‌ای از ایمان و وفاداری و نصرت کامل او از پیامبر اسلام است. وی در پرده تقیه توانست ‏حمایتی سخت از رسول خدا (صلي الله عليه و آله) به عمل آورد. او دربرابر انواع تهدیدهای قریش، حاضر به تسلیم رسول خدا (صلي الله عليه و آله) نشد و حمایت آشکار خود را از آن حضرت اعلام کرد .
وی در همان آغاز بعثت، فرزندانش علی (عليه السلام) و جعفر را به خدمت رسول خدا (صلي الله عليه و آله) فرستاد و خود نیز تا سال دهم بعثت که زنده بود، هرگز در دفاع از آن حضرت (صلي الله عليه و آله) کوتاهی نکرد و در نهايت در هفتم ماه رمضان سال دهم بعثت (۳ قبل از هجرت) در شرایطی که با دیگر مسلمانان در شعب ابوطالب در محاصرهٔ مشرکان مکه بودند درگذشت.

حضرت خديجه (سلام الله عليها)
خَدیجه دختر خویلد نخستین همسر حضرت محمد (صلي الله عليه و آله)، مادر حضرت فاطمه (سلام الله عليها) و اولین زن ایمان آورنده به اسلام است.
از القاب ايشان در زمان جاهليت «الطاهره» و «سیده قریش» بود. ايشان زنی فداکار و ایثارگر بودند و تمامی اموال خود را وقف پیشبرد اسلام کردند و در برابر فشاری که قریش بر رسول خدا (صلي الله عليه و آله) وارد می‏کردند، بهترین یار صمیمی او در خانه محسوب می‏شد .
رسول خدا (صلي الله عليه و آله) همیشه از ايشان به نیکی یاد می‏کردند تا جایی که حسادت برخی از همسران وی برانگیخته می‏‌شد، اما آن حضرت از تحسین حضرت خدیجه (سلام الله عليها) خودداری نمی‏‌کرد. بر روی قبر حضرت خدیجه (سلام الله عليها) بقعه‌ای بوده که سعودی‌ها آن را خراب کردند .
در این قبرستان بسیاری از عالمان شیعه نیز، که درگذشته در مکه به شهادت رسیده‏ اند، مدفونند. پیش از این بر سر برخی از قبور ، قُبه‏‌هایی نیز بر پا بوده که تخریب شده است .
گاهی به غلط قبرستان ابی طالب به عنوان شعب ابی‌طالب ! شناخته می‏‌شود. ولي محل شعب ابی‌طالب جایی است که اکنون با نام‏ «شعب علی» معروف است و تا فضای باز خارج مسعی تا انتهای سوق اللیل- خانه‏‌های روبروی مسعی در بلندای کوه - امتداد می‏‌یابد .