سفر مجازي به حرم حضرت رقيه (سلام الله عليها)

حضرت رقيه (سلام الله عليها) را در مقبره‌ای عمومی به نام «مقبره باب الفرادیس» به خاک سپردند. این مقبره در شمال غربی محله قدیمی دمشق و کنار باب الفرادیس قرار داشت.
اين مكان همان خرابه‌ي شام است كه حضرت رقيه (سلام الله عليها) در آن به شهادت رسيدند. امام صادق (عليه السلام) می‌فرمایند: اهل بیت را در خانه مخروبه‌ای نزدیک مسجد جامع دمشق با فاصله‌ي کمی از محل حکومت یزید جا دادند. و چون آن خانه قابل سکونت نبود، در نوشته‌جات از آن تعبیر به خرابه شده. وقتی اهل بیت را با آن عظمت و کرامت و شخصیتی که داشتند، در آن محل مخروبه جا دادند، به هم گفتند: (إنَّما جُعِلنا فی هذا البیت لِیَقَعَ عَلَینا فَیَقتُلُهُم) قطعاً ما را آورده‌اند در این خانه‌ي خرابه که سقف‌هایش بریزد روی ما و ما را بکشند و نابود کنند. شیخ صدوق در کتاب امالی، سید ابن طاووس در لهوف نوشته‌اند، خانه‌ي خرابه‌ای که در آن اهل بیت را جا داده بودند، اهل بیت از گرمای روز و سرمای شب، در آن جا در امان نبودند، تا جایی که پس از مدتی، صورت دختران و زنان و کودکان پوست انداخت. امام چهارم می‌فرماید: اهل بیت در آن خانه‌ی خراب، روزها را گرسنه به سر می‌بردند، شب‌ها را به عبادت و گریه‌ي بر ابی عبدالله به صبح می‌رساندند و شهادت و کشته شدن ابی عبدالله و یاران و اهل بیتش را تا جایی که ممکن بود، از اطفال و کودکان پنهان می کردند. ( ولی یکی از آنها که دختری سه ساله بود، شبي بهانه‌ي پدر گرفت و شروع به گريه كرد. خبر به يزيد رسيد، سپس دستور داد سر مبارك امام حسين (عليه السلام) را برايش بردند، كودك كه سر پدر را ديد، بعد از كمي درد و دل با پدر از دنيا رفت. حضرت رقيه (سلام الله عليها) در پنجم صفر سال 1361 قمري در خرابه‌ي شام از دنيا رفتند و در همين مكان به خاك سپرده شدند.)

حرم مطهر حضرت رقيه (سلام الله عليها)
در ابتدا سلاطین ایوبی بر قبر او مقبره‌ای کوچک ولی زیبا ساختند; سنگ قبری که بر وی نهاده شد از سنگ موزائیک تزئین شده به‌ وسیله عاج و مرمر بود که اطراف آن را ضریح زیبایی احاطه کرده بود و بر فراز آن نیز گنبد و عمارتی بنا شد.
مکان یاد شده که از همان ابتدا به صورت مسجد و مقبره بود، در سال 1125 هجری مورد بازسازی قرار گرفت و در سال 1323 هجری نیز به‌ وسیله میرزا علی اصغر خان امین السلطان صدراعظم ناصرالدین شاه دوباره ترمیم شد. در آن زمان سه کتیبه‌ي سنگی در داخل حرم در سمت محراب شبستان آن دیده می‌شد. در کتیبه اول چند حدیث در فضایل اهل بیت و نام میرزا بابا مستوفی گیلانی به عنوان تعمیر کننده بقعه مقام رقیه به تاریخ 1125 هجری دیده می‌شد. در کتیبه دوم به مکان دفن ملک کامل ناصرالدین محمد که در سال 880 هجری در این مکان مدفون شده بود اشاره و بر کتیبه سوم نیز چند بیت شعر نوشته شده بود.
چون فضای این مکان گنجایش زوار را نداشت مرحوم شیخ نصرالله خلخالی در صدد توسعه مقبره و حرم برآمد. لذا خانه‌های اطراف را با کمک مردم خَیّرِ محل خریداری کرد ولی عده‌ای راضی نشدند و به همین منوال باقی بود تا در سال 1363 هجری شمسی به گفته جناب حجة الاسلام فهری زنجانی، با خرید آن خانه‌ها امر پی‌ریزی بنای جدید حرم از سوی جمهوری اسلامی و با حضور مقامات سوریه آغاز شد.
مساحت ساختمان حرم، بیش از چهارهزار متر مربع است که ششصد متر مربع از آن صحن و فضای باز است و بقیه را حرم و شبستان آن و مسجد دیگری که در مجاورت ضریح ساخته شد تشکیل می‌دهند. نوع معماری که اکنون در بنای حرم بکار رفته، معماری ایرانی اسلامی است. صحن مسجد که گرداگرد آن بصورت ایوانی به اندازه یک و نیم متر مسقف است با ستونهای بسیار زیبای سنگی سفید و بصورت کنگره ای ساخته شده اند. گنبد آن بکلی تعویض و براساس معماری ایرانی ساخته شده و دوازده ستون مرمرین در داخل حرم آن را نگه داشته اند. گرداگرد سقف و دیواره‌ها نیز کاشی‌کاری است.
ضریح حرم که از دوران «امین السلطان» صدراعظم ناصرالدین شاه مانده بود در سال 1372 شمسی با ضریح دیگری که بوسیله چهل تن از هنرمندان برجسته اصفهانی به صورتی بسیار زیبا و تحسین برانگیز ساخته شده تعویض گردید. البته ضریح قبلی برداشته نشد بلکه در داخل ضریح جدید قرار گرفت. هر چند که این ضریح تقریباً 1/5 برابر ضریح قبلی است و بعلت بزرگی، زیاد با سن حضرت رقیّه و کودکی وی تناسبی ندارد لیکن از شاهکارهای هنر اسلامی بوده و قابل تقدیر و ستایش است.
کنار حرم مطهر بازاری است که در طول تاریخ اسلامی به «سوق العماره» معروف بوده است و باب الفرادیس مذکور نیز در داخل این بازار و حدود بیست متری مقام حضرت رقیّه قرار دارد. شایان گفتن است که از سمت شمال حرم به كاخ اموی نیز راه است.