امّا در مورد تخت هایى که بهشتیان بر آن مى نشینند و از آن لذّت مى برند، در قرآن مجید گاهى تعبیر از آن به «سُرُر» جمع «سریر» شده چنانکه در آیه 15 و 16 واقعه مى فرماید: عَلى سُرُر مَوْضُونَة مُتَکِئینَ عَلَیْها مُتَقابِلینَ: «مقربان بر تخت هایى که به هم پیوسته وصف کشیده است قرار دارند - در حالى که بر آنها تکیه کرده و روبروى یکدیگرند».
این تعبیر در پنج آیه از قرآن مجید تکرار شده، در یک مورد (مانند آیه فوق) توصیف به «مُوْضُونَة» شده است که از ماده «وَضْن» (بر وزن وزن) در اصل به معناى «بافتن زره» است، سپس به هر چیز بافته شده اى که تاروپود آن محکم باشد اطلاق شده، در اینجا ممکن است اشاره به این باشد که تخت هاى بهشتى بافت هاى مخصوصى از لؤلؤ و یاقوت و جواهرات، و یا الیافى از طلا و نقره دارند، و یا اینکه اشاره به قرار گرفتن آنها با نظم خاصى در کنار یکدیگر و روبروى هم مى باشد که هر کدام از این ها را بعضى از مفسّران گفته اند.
و در بعضى از آیات نیز توصیف به «مَصْفُوفَةٌ» شده مانند مُتَّکِئینَ عَلَى سُرُر مَصْفُوفَة (طور - 20) و در بعضى «مَرْفُوعَةٌ» مانند فیها سُرُرٌ مَرْفُوعَةٌ (غاشیة - 13) که اوّلى اشاره به صف اندر صف بودن تخت هاى بهشتى، و دوّمى اشاره به ارتفاع و بلندى آنها مى کند.
بلند بودن تخت هاى بهشتى یا به خاطر آن است که بهشتیان بتوانند با جلوس بر آنها بر تمام مناظر زیباى اطراف خود مسلّط باشند، و یا اشاره به بالا بودن ارزش و اهمیت آنها، و یا پاکى و قداست و ارزش والاى معنوى آنهاست، و یا همه اینها.
به هر حال تخت هاى بهشتى به صورت مجموعه هاست، تا بهشتیان بتوانند از لذّت انس با یکدیگر بهره کافى بگیرند، همان گونه که در دو آیه از قرآن تنها تعبیر به «عَلَى سُرُر مُتَقابِلینَ» آمده است که به معناى قرار گرفتن روبه روى یکدیگر است (حجر 47 و صافات - 44).
نکته قابل توجه اینکه «سُرُرْ» جمع «سریر» از ماده «سُرورْ» به معناى خوشحالى است، گویى نشستن بر تخت ها عموماً و تخت هاى بهشتى خصوصاً خود از اسباب نشاط و خوشحالى است، بعلاوه مربوط به مجالس انس و سرور است.

و گاه تعبیر به «اَرائکْ» شده است: این تعبیر در پنج آیه قرآن درباره تخت هاى بهشتى آمده است، در یک مورد مى فرماید: مُتَّکِئینَ فیها عَلَى الأرائکِ: «مؤمنان صالح در باغ هاى بهشتى بر تخت ها تکیه زده اند» (کهف - 31).
همین تعبیر با کمى تفاوت در آیه 56 سوره یس آمده (فی ظِلال عَلَى الأرائکِ مُتَّکِئُونَ) و عیناً در آیه 13 انسان، و در دو آیه عَلَى الأرائِکِ یَنْظُرُونَ: «بر تخت ها نشسته و تماشا مى کنند» دیده مى شود (مطففین 23 و 35).
«اَرائکْ» جمع «اَریکَهْ» به گفته بسیارى از مفسّران (مانند مجمع البیان، قرطبى، فخر رازى و روح المعانى) به معناى تخت هایى است که در حجله ها مى زنند و بعضى آن را به معناى تخت سایبان دار تفسیر کرده اند و در اصل به گفته راغب در مفردات از «اراک» که نام درخت معروفى است و عربها از آن سایبان درست مى کردند گرفته شده، و یا از «اَرُوکْ» به معناى اقامه و توقف است.
ابوالفتوح رازى ذیل آیه 13 سوره انسان صریحاً مى گوید «سریر» و «اریکه» دو معناى متفاوت دارد که یکى سایبان دار، و دیگرى بى سایبان است.
اتفاقاً تعبیرات آیات نیز گواه بر این معناست، زیرا سخن از «سرر» در مواردى مطرح شده است که بهشتیان مجلس انسان با یکدیگر دارند و در برابر هم مى نشینند و سخن مى گویند، در حالى که «ارائک» مربوط به جلسات خصوصى آنهاست و در آن موقع که با همسران خود خلوت مى کنند، چنانکه در آیه 56 سوره یس مى خوانیم: هُمْ وَاَزْواجُهُمْ فی ظِلال عَلَى الأرائکِ مُتَّکِئُونَ: «آنها و همسرانشان در سایه ها بر تخت ها مخصوص تکیه کرده اند».
و از اینجا مى توان نتیجه گرفت که اگر قرآن مى گوید: مُتَّکِئینَ فیها عَلَى الأرائکِ لا یَرَوْنَ فیها شَمْساً وَ لازَمْهَرِیْراً: «بهشتیان در آنجا بر تخت هاى سایبان دار تکیه کرده و در آنجا نه آفتاب سوزان مى بینند و نه سرماى سخت» (انسان - 13)
ممکن است اشاره به این باشد که تابش آفتاب مربوط به زمانى است که روى این تخت هاى مخصوص نشسته اند هرچند براى این آیه تفسیر دیگرى نیز هست که قبلا به آن اشاره شد.
جالب اینکه در قرآن مجید پنج آیه درباره سریرهاى بهشتى، و پنج آیه درباره اریکه ها آمده است، و اشارات متساوى به زندگى خصوصى و عمومى بهشتیان در آنها شده است.
درباره اوصاف این سریرها و تخت ها، و زیبایى ها خیر کننده آنها مطالب زیادى در اخبار و روایات دیده مى شود که براى رعایت اختصار از شرح آنها خود دارى شد.