قطب الدين راوندى گويد كه از سلمان فارسى روايت شده:
حضرت فاطمه (عليهاالسلام) نشسته بودند و با آسيايى كه در مقابلشان بود جو آسيا مى‌كردند و دسته‌ي آسيا خون آلود بود، در اين حال حسين در گوشه اطاق از گرسنگى بى‌قرارى مى‌كرد. من به حضرت فاطمه (عليهاالسلام) گفتم: اى دختر رسول خدا! پوست دستان شما مجروح شده در صورتى كه خادمه‌ي شما فضه حاضر و بي‌كار است. حضرت فاطمه (عليهاالسلام) گفت‌ند: رسول خدا (صلى الله عليه و آله) به من توصيه كرده‌اند كه كار منزل يك روز به عهده‌ي من باشد و يك روز به عهده او، و نوبت كار او ديروز بوده است.

سلمان گويد: به حضرت فاطمه گفتم: من بنده‌ي آزادشده‌ي پدر شما هستم‌، پس اجازه دهيد يا جو را آسيا كنم و يا اينكه حسين را ساكت كنم‌، و حضرت فاطمه گفتند: من بر آرام كردن حسين تواناترم‌، تو آسيا كردن جو را عهده‌دار باش. من مقدارى از جو را آسيا كرده بودم كه پس از اذان‌، اقامه نماز گفته شد، برخاستم و نمازم را با رسول خدا (صلى الله عليه و آله) به جاى آوردم، هنگامى كه از نماز فارغ گرديدم آنچه را كه ديده بودم براى على (عليه‌السلام) تعريف كردم، پس او گريه كرد و خارج شد و پس از مدتى بازگشت در حالى كه خندان بود، پيامبر علت خنده را از على (عليه‌السلام) پرسيدند و ايشان گفتند: نزد فاطمه رفتم‌، او را ديدم كه بر قفا خوابيده و حسين بر روى سينه‌اش به خواب رفته است و آسيايى كه در مقابل او بود به خودى خود كار مى‌كرد‌ .
پيامبر (صلى الله عليه و آله) لبخندى زدند و فرمودند: اى على! تو مى‌دانى كه خداوند فرشتگان زيادى در زمين دارد كه تا روز قيامت محمد و آل محمد را خدمت خواهند كرد¹.

حضرت زهرا (عليهاالسلام) كوثر است

إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ، فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَ انْحَرْ، إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ²:  ما به تو كوثر (خير و بركت فراوان) عطا كرديم. پس براى پروردگارت نماز بخوان و قربانى كن، و بدان دشمن تو قطعاً بريده نسل و بى‌عقب است‌ .

»فَمَنْ حَاجَّكَ فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَكُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَكُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللهِ عَلَى الْكاذِبینَ»؛¹⁰ از آن پس كه به آگاهى رسیده‏‌اى، هركس كه درباره‌ي او با تو مجادله كند، بگو: بیایید تا حاضر آوریم، ما فرزندان خود را و شما فرزندان خود را، ما زنان خود را و شما زنان خود را، ما برادران خود را و شما برادران خود را. آنگاه دعا و تضرع كنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان بفرستیم.

مباهله، نفرین کردن یکدیگر در یک امر مذهبی است که با تضرع از خدا می‌خواهند تا دروغگو را رسوا سازد‌. گروهی از نصارای نجران نزد پیامبر گرامی آمدند و درباره‌ي عیسی گفت‌وگو درگرفت و قرار شد فردای آن روز مباهله صورت گیرد. به اتفاق همه‌ي اهل سنت، روز بعد پیامبر از بین همه امت به جای »أَنْفُسَنا» علی (عليه‌السلام) و به جای «نِساءَنا» حضرت فاطمه زهرا (عليهاالسلام) و به جای «أَبْناءَنا» حسنین را برای مباهله و به عنوان گواه نبوت خویش بردند. آن حضرت آن روز زنان متعدد داشت، ولی برای مباهله هیچ کدام را نبرد، بلکه به جای آنان فاطمه (سلام الله عليها) را برد و این عمل پیامبر گواه بزرگی بر صداقت و عصمت فاطمه (عليهاالسلام) است.

زمخشرى مى‌‏گويد: «لا دليلَ اقوى مِن هذا على فضلِ اصحابِ الكساءِ و هم علىٌّ و فاطمةُ و الحسنانِ»؛¹² هيچ دليل و مدركى قوى‌‏تر و مهم‌‏تر از آيه‌ي مباهله بر فضل و برترى اصحاب كساء موجود نيست و اصحاب كساء على، فاطمه، حسن و حسين مى‌‏باشند‌ .

علباء بن احمد اليشكرى روايت كرده است: هنگامى كه آيه‌ي مباهله «قُل تَعالَوْا نَدعُ اَبناءَنا و اَبناءَكم و نِساءَنا و نِساءَكم» نازل شد، رسول خدا (صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله)، حضرت على، فاطمه، حسن و حسين (عليهم‌‏السلام) را به حضور طلبيدند و از سوى ديگر، يهوديان را به مباهله دعوت كردند. جوانى از يهود كه از پيشنهاد رسول خدا (صلى‏ الله ‏عليه ‏و ‏آله) اطلاع يافت، خطاب به يهوديان گفت: واى بر شما! مگر گذشته را فراموش كرده‏‌ايد كه برادران شما به صورت ميمون و خوك مسخ شدند؟ از مباهله خوددارى كنيد كه سرانجام شما منتهى به سرانجام آنان خواهد شد.¹³

جابر بن عبدالله روايت كرده كه آيه‌ي مباهله «قُلْ تَعالَوْا ...» درباره‌ي حضرت على، فاطمه، حسن و حسين (عليهم‌‏السلام) نازل شده است. جابر بن عبدالله مى‏‌گويد: مراد از «أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ» رسول خدا (صلى ‏الله‏ عليه‏ و ‏آله) و حضرت على (عليه‏‌السلام) هستند و مراد از »أَبْناءَنا» امام حسن و حسين (عليهم‌االسلام) و مراد از «نِساءَنا» حضرت فاطمه (عليهاالسلام).¹⁴

سعد بن ابى وقاص روايت مى‌‏كند: هنگامى كه آيه «قل تَعالَوْا نَدْعُ اَبناءَنا و اَبناءَكم» نازل شد، رسول خدا (صلى ‏الله‏ عليه‏ و‏ آله) حضرت على، فاطمه، حسن و حسين (عليهم‏‌السلام) را به حضور طلبيدند، سپس فرمودند: «اللّهمََ هؤلاءِ اَهلى»؛¹⁵ پروردگارا اينان اهل‌بيت من هستند‌ .
اين سه روايت به شأن نزول آيه «مباهله» در حق اصحاب كساء تصريح دارند‌ .
امام فخر رازى در تفسير معروفش روايتى آورده است كه پيامبر (صلى ‏الله‏ عليه‏ و ‏آله) از منزل خارج شدند و بر شانه‌ي مباركشان جامه‏‌اى از موى سياه بود، حسين را بر دوش (يا در آغوش) خود داشتند و دست حسن را گرفته بودند و فاطمه پشت سر ايشان و على پشت سر فاطمه به طرف محل مباهله به راه افتادند. پيامبر به عزيزانش فرمود: هر گاه من دعا كردم، شما آمين بگوييد‌ .
هنگامى كه اسقف نجران اين منظره باشكوه را ديد، گفت: «انّى لَاَرى وجوها لو سألوا اللهَ اَن يُزيلَ جبلاً مِن مكانِه لاَزاله بِها فلا تُباهلوا فتُهلِكوا و لايَبقى على وجهِ الارضِ نصرانىٌّ الى يومِ القيامةِ»؛ من چهره‌‏هايى را مى‌‏بينم كه اگر از خدا بخواهند كوه را از جا بركند، خدا اين كار را خواهد كرد. اى نصارا! با اين مرد مباهله نكنيد، وگرنه هلاك مى‏‌شويد و تا قيامت يك نفر نصرانى در روى زمين باقى نخواهد ماند‌ .
آن حضرت فرمودند: «سوگند به خدايى كه جانم در قبضه‌ي قدرت اوست، اگر اينان مباهله مى‏‌كردند، هلاكت بر آن‏ها مقدّر شده بود و برخى به صورت ميمون و برخى به صورت خوك مسخ مى‌‏شدند و آتشى در بيابان آن‏ها برافروخته مى‌‏شد كه نجران با تمامى اهلش، حتى پرندگان بر بالاى درختان، نيز ريشه‌كن مى‌‏شدند و هيچ چيز مانع نزول بلا بر نصاري نمى‌‏شد و همگى نابود مى‏‌گرديدند.¹⁶

هم‌چنين با توجه به اين آيه درمي‌يابيم كه تبار و ذريه پيامبر گرامى (صلي الله عليه و آله) از دختر گرانمايه‏‌شان فاطمه (علیهاالسلام)استمرار مى‌يابد، كه به يك نمونه‌ي آن در مناظره امام موسى بن‏ جعفر (عليه‌السلام) با هارون الرشيد تصريح شده است. زمانى هارون الرشيد از امام موسى بن‏ جعفر (عليه‌السلام)، پرسيد: چگونه شما مى‏‌گوييد ما از فرزندان پيامبريم، با اينكه به جاى ماندن نسل از پسر است نه دختر و شما فرزندان دختر او هستيد؟
حضرت در جواب او، آيه‌‏اى از سوره‌ي انعام را خواندند: «وَ مِن ذُرِّيَّتِهِ دَاوُودَ وَ سُلَيْمَانَ وَ أَيُّوبَ وَ يُوسُفَ وَ مُوسَى وَ هَارُونَ وَ كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ وَ زَكَرِيَّا وَ يَحْيَى وَ عِيسَى وَ إِلْيَاسَ كُلٌّ مِّنَ الصَّالِحِينَ» و هدايت نموديم - از فرزندان او، نوح يا ابراهيم، داود و سليمان و ايوب و يوسف و موسى و هارون و اين‌گونه نيكوكاران را جزا مى‌‏دهيم و زكريا و يحيى و عيسى و الياس را كه همه از شايستگان بودند¹⁷.

این آیه بر عصمت و صداقت حضرت فاطمه (علیهاالسلام) دلالت تام دارد و این یكى از فضایل بلند آن بانو به شمار مى‌‏رود.

حضرت زهرا (علیهاالسلام) و آيه‌ي مودت

ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَ مَن يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَّزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللهَ غَفُورٌ شَكُورٌ - أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللهِ كَذِبًا.¹⁹ این همان است که خداوند به بندگانش که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند؛ مژده می‌دهد، بگو برای آن کار از شما مزدی نمی‌طلبم مگر دوستداری در حق اهل‌بیتم و هر‌کس کار نیکی کند در آن برایش جزای نیک بیفزاییم چرا که خداوند آمرزنده‌ي قدردان است. یا می‌گویند پیامبر خدا دروغ بسته است …
ابن عباس درباره‌ي شأن نزول آیات فوق که به آیات مودت، شهرت یافته، گوید‌ :
چون اسلام پس از هجرت پیامبر به مدینه، استحکام یافت، انصار گفتند: نزد پیامبر برویم و بگوییم در گرفتاری‌هایی که پیش می‌آید، اموال ما در اختیار تو است و می‌توانی در جهت پیشبرد دین از آنها استفاده کنی. آیه‌ي شریفه، نازل شده و پیامبر آن را در پاسخ آنان، تلاوت فرمود. منافقان مانند همیشه که در صدد تضعیف رسول خدا (صلي الله عليه و آله) بودند اظهار داشتند: او در همان مجلس این سخن را ساخت تا ما را پس از خود، نزد خویشانش ذلیل و خوار، گرداند. آنگاه آیه دوم نازل شد، «أَمْ يَقُولُونَ افْترََى‏ عَلىَ اللهِ كَذِبًا ...»: آیا بر خداوند دروغ و افتراء می‌زنید؟²⁰
پیامبر اکرم (صلي الله عليه و آله) بی‌درنگ به سراغ آنان فرستاد و آیه را بر آنان تلاوت کرد. انصار به گریه افتادند و این رویداد بر آنان بسیار گران آمد. چرا که برخی منافقان چنین اهانتی روا داشته بودند. درست در اینجا بود که آیه سوم فرود آمد:
«وَ هُوَ الَّذِى يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِه‏ ...»²¹ «خدا آن است که توبه بنده خویش را قبول می‌کند.»
‌حضرت دوباره به سراغ آنان فرستاد و به ایشان نوید داد که خدا توبه گناهکاران را می‌پذیرد و دعای ایمان آورندگان را به هدف اجابت می‌رساند.²²
حال بايد ديد مودت نسبت به چه كساني هم‌سنگ اجر نبوت مي‌باشد‌.

علامه حلی در نهج‌الحق عنوان «آیة‌المودة‌» را در مورد این آیه به کار برده و آن را چهارمین آیه دال بر امامت حضرت علی (علیه‌السلام) قرارداده و در ذیل آن فرموده است: جمهور (اهل تسنن) در صحیحین (صحیح بخاری و صحیح مسلم) و احمد بن حنبل در مسندش و ثعلبی در تفسیرش از ابن عباس نقل کرده‌اند که فرمود :وقتی آیه «قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى» نازل شد، گفتند :ای رسول خدا، خویشانی که مودتشان بر ما واجب است چه کسانی هستند؟ فرمودند: علی و فاطمه و حسن و حسین (علیهما السلام). و وجوب مودت مستلزم وجوب اطاعت است.²³
«سیوطی» در كتاب معروف «درالمنثور» در ذیل آیه از ابن عباس نقل کرده که پيامبر اكرم (صلي الله عليه و آله) در تفسیر آیه «قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى» فرمودند: «ان تحفظوني فی اهل بیتی و تودوهم بی»²⁴ «منظور این است که حق مرا در اهل بیتم حفظ کنید، و آنها را به سبب من دوست بدارید.»

زمخشری (م 528 ق) در ذیل آیه مودت می‌گویند: این آیه نازل شد و پیامبر فرمودند: 
مَن ماتَ عَلی حُب آلِ محمدٍ ماتَ شهیداً، ألا وَ مَن ماتَ عَلی حُبِّ آل محمدٍ مات مَغْفُوراً لَه، ألا و مَن ماتَ علی حُبِ آلِ مُحَمدٍ ماتَ تائباً...؛²⁵ هرکس با محبت آل محمد بمیرد شهید از دنیا رفته. آگاه باشید هرکس با محبت آل محمد از دنیا برود بخشوده است. آگاه باشید هرکس با محبت آل محمد از دنیا برود، با توبه از دنیا رفته است.

نزول آيه‌‌‌ي (فَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ) و تسليم فدك به حضرت زهرا (علیهاالسلام)

فَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَ الْمِسْكِينَ وَ ابْنَ السَّبِيلِ ذَلِكَ خَيْرٌ لِّلَّذِينَ يُرِيدُونَ وَجْهَ اللهِ وَ أُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ²⁶
پس حق نزديكان و مسكينان و در راه ماندگان را ادا كن. اين براى آنها كه رضاى خدا را مى‌طلبند بهتر است، و چنين كسانى رستگارانند‌.

يكي از آياتي كه در عظمت وبرتري خاندان پيامبر نازل شده و محدوده‌ي اهل‌بيت (عليهم‌السلام) و خاندان رسول خدا (صلي الله عليه و آله) را مشخص مي‌کند، آيه تطهیر قرآن كريم است.

پس از آنکه دعای نبی اکرم (صلی الله علیه و آله) تمام شد، جبرئیل نازل گشت و از جانب خداوند آیه‌ی تطهیر را آورد⁴⁰ و این‌گونه گفت: "همانا خداوند فقط و فقط می‌خواهد پلیدی را از شما اهل بیت دور سازد و شما را قطعاً پاکیزه سازد."

مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقيانِ - بَيْنَهُما بَرْزَخٌ لايَبْغيانِ - فَبِاَيّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ - يَخْرُجُ مِنْهُما اللّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ ⁴⁶
خداوند دو دريا را در كنار هم قرار داد و در حالي‌كه با هم تماس دارند، در ميان آن دو برزخي است كه يكي بر ديگري غلبه نمي‏‌كند - پس كدامين نعمت‌هاي پروردگارتان را انكار مي‏‌كنيد - از آن دو دريا لؤلؤ و مرجان خارج مي‏‌شود.

ابن شهر آشوب و قطب راوندى روايت كرده‌اند كه‌ :
روزى حضرت على (عليه‌السلام) كه به پول احتياج پيدا كرده بودند، به ناچار چادر حضرت فاطمه (عليهاالسلام) را كه از جنس پشم بود نزد مردى يهودى به نام زيد رهن گذاشتند و قدرى جو قرض گرفتند. آن مرد يهودى چادر را به خانه برد و در حجره گذاشت. به هنگام شب، زن مرد يهودى وقتى كه وارد حجره شد، نورى از آن چادر مشاهده كرد كه تمام حجره را روشن كره بود. زن وقتى كه آن حالت عجيب را ديد، نزد شوهرش رفت و آنچه ديده بود نقل كرد. شوهرش از شنيدن آن حالت تعجب كرد. (چون فراموش كرده بود كه چادر حضرت فاطمه (عليهاالسلام) در خانه‌ي اوست). پس به سرعت داخل حجره شد و متوجه شد كه نور از چادر حضرت فاطمه (عليهاالسلام) آن بانوى عصمت است كه مانند بدر منير خانه را روشن كرده است. يهودى از مشاهده اين حالت تعجبش زيادتر شد. پس آن دو به خانه خويشان و دوستان خود رفتند و هشتاد نفر از آنها را به خانه آوردند كه همگى آنها از بركت شعاع (نور) چادر فاطمه (عليهاالسلام) به نور اسلام منور گرديدند.⁵⁴