زندگينامه معصومين (عليهماالسلام)/ امام حسين (عليهالسلام)/ قسمت اول
ولادت امام حسين (عليهالسلام)
سومين امام از اهلبيت طاهرين و دومين نواده رسول خدا (صلي الله عليه و آله) و يكى از دو سرور جوانان اهل بهشت و دو گل خوشبوى محمد مصطفى و دومين فرزند حضرت علي و فاطمه (عليهمالسلام) در سوم ماه شعبان سال سوم يا چهارم هجرى در مدينه به دنيا آمدند.
ايشان يكى از پنج نفر اصحاب كساء و سرور شهيدان نام دارند. شيخ طوسى (رحمة الله عليه) روايت كرده كه توقيع شريف به سوى قاسم بن عَلاءِ همدانى وكيل امام حسن عسكرى (عليهالسلام) آمد، كه مولاى ما حضرت حسين (عليهالسلام) در روز پنجشنبه سوم ماه شعبان متولد شده، پس آن روز را روزه دار و اين دعا را بخوان: اَللّهَمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ بِحَقِ الْمَوْلوُدِ فى هذَا الْيَوْم...1
شيخ طوسى (رحمة الله عليه) و ديگران به سند معتبر از امام رضا (عليهالسلام) نقل كردهاند كه چون حضرت امام حسين (عليهالسلام) متولد شدند، حضرت رسول (صلى الله عليه و آله) اَسْماء بنت عُمَيْس را فرمودند: اي اسماء فرزند مرا بياور، اَسماء گفت: آن حضرت را در جامه سفيدى پيچيده به خدمت حضرت رسالت (صلى الله عليه و آله) بردم، پيامبر (صلي الله عليه و آله) ايشان را گرفتند و در دامن گذاشتند و در گوش راست ايشان اذان و در گوش چپشان اقامه گفتند، پس جبرئيل نازل شد و گفت: حق تعالى شما را سلام مىرسانند و مىفرمايند كه چون على (عليهالسلام) نسبت به تو به منزله هارون است نسبت به موسى (عليهالسلام)، پس او را به اسم پسر كوچك هارون نام كن كه شبير است و چون لغت تو عربى است او را حسين نام كن. پس حضرت رسول (صلى الله عليه و آله) او را بوسيدند و گريستند و فرمودند كه تو را مصيبتى عظيم در پيش است. خداوندا! كشنده او را لعنت كن. سپس فرمودند كه اَسْماء، اين خبر را به فاطمه مگو.
چون روز هفتم شد حضرت رسول (صلى الله عليه و آله) فرمودند كه فرزند مرا بياور، چون او را به نزد آن حضرت بردم گوسفند سياه و سفيدى براى ايشان عقيقه كردند و يك رانش را به قابله دادند. سپس سر امام حسين (عليهالسلام) را تراشيدند و به وزن موى سرشان نقره تصدّق كردند و خلوق بر سرشان ماليدند، پس او را بر دامن خود گذاشتند و فرمودند: اى اباعبدالله! چه بسيار گران است بر من كشته شدن تو، پس بسيار گريستند. اَسماء گفت: پدر و مادرم فداى شما باد، اين چه خبر است كه در روز اوّل ولادت گفتيد و امروز نيز مىفرمائيد و گريه مىكنيد؟! حضرت فرمودند: كه مىگريم بر اين فرزند دلبند خود كه گروهى كافر ستمكار از بنىاميّه او را خواهند كشت، خدا به ايشان شفاعت مرا نرساند، خواهد كشت او را مردى كه در دين من رخنه خواهد كرد و به خداوند عظيم كافر خواهد شد، پس گفتند: خداوندا! از تو درخواست ميكنم در حق اين دو فرزندم آنچه را كه ابراهيم در حق ذُريهي خود درخواست كرد، خداوندا! تو دوست دار ايشان را و دوست دار هر كه دوست مىدارد ايشان را و لعنت كن هر كه ايشان را دشمن دارد، لعنتى چندان كه آسمان و زمين پر شود.2
شيخ صدوق و ابن قولويه و ديگران از حضرت صادق (عليهالسلام) روايت كردهاند كه چون حضرت امام حسين (عليهالسلام) متولّد شدند، حق تعالى جبرئيل را امر فرمودند كه نازل شود با هزار ملك براى آنكه حضرت رسول (صلى الله عليه و آله) را از جانب خداوند و از جانب خود تهنيت گويد. چون جبرئيل نازل مىشد در جزيرهاى از جزيرههاى دريا، به ملكى كه او را فطرس مىنامند و از حاملان عرش الهى بود، گذشت. وقتى حق تعالى او را امرى فرموده بود، او كندى كرده بود، پس حق تعالى بالش را در هم شكسته بود و او را در آن جزيره انداخته بود، پس فطرس هفتصد سال در آنجا عبادت حق تعالى كرد تا روزى كه امام حسين (عليهالسلام) متولد شدند.
و به روايتى ديگر حق تعالى فطرس ملك را مخيّر گردانيد ميان عذاب دنيا و آخرت، او عذاب دنيا را اختيار كرد. پس حق تعالى او را به مژگانهاى هر دو چشم در آن جزيره معلّق گردانيد و هيچ حيوانى در آنجا عبور نمىكرد و پيوسته از زير او دود بدبوئى بلند مىشد. چون ديد كه جبرئيل با ملائكه فرود مىآيند از جبرئيل پرسيد كه ارادهي كجا داريد؟ گفت: حق تعالى نعمتى به محمّد (صلى الله عليه و آله) كرامت فرموده است، و مرا فرستادهاند كه به ايشان تهنيت بگويم، ملك گفت: اى جبرئيل! مرا نيز با خود ببر شايد كه آن حضرت براى من دعا كند تا حق تعالى از من بگذرد. پس جبرئيل او را با خود برداشت و چون به خدمت حضرت محمد (صلى الله عليه و آله) رسيدU تهنيت و تحّيت گفت و شرح حال فطرس را به عرض رسانيد. حضرت فرمودند: به او بگو كه خود را به اين مولود مبارك بمالد و به مكان خود برگردد. فطرس خويشتن را به امام حسين (عليهالسلام) ماليد، بال برآورد و اين كلمات را گفت و بالا رفت و عرض كرد: يا رسول الله! همانا زود باشد كه اين مولود را امّت تو شهيد كنند و او را بر من به خاطر اين نعمتى كه از او به من رسيد حقي است، كه هر كه او را زيارت كند من زيارت او را به امام حسين (عليهالسلام) برسانم، و هر كه بر او سلام كند من سلام او را برسانم، و هر كه بر او صلوات بفرستد من صلوات او را به او مىرسانم.3
بر اساس روايت ديگر چون فطرس به آسمان بالا رفت مىگفت: كيست مثل من، حال آنكه من آزاد كرده حسين بن على و فاطمه و محمد (عليهمالسلام) هستم.4
امام حسين (عليهالسلام) دوران كودكي خود را در زير سايهي پر عطوفت جد بزرگوارشان و مادرشان فاطمه زهرا و پدرشان اميرالمؤمنين (عليهمالسلام) گذراندند. نزديك سن هفت سالگي ايشان، پيامبر (صلي الله عليه و آله) به شهادت رسيدند.
پس از آن ضايعهي بزرگ بود كه مصائب آن حضرت و خاندان وحي شروع شد و دستورات اکید و توصیههای مکرر پیامبر (صلی الله علیه و آله) به فراموشی سپرده شد. واقعهی بزرگی همچون غدیر در پردهی غفلت و تغافل رفت و علیرغم معرفی مکرر علی (علیهالسلام) به عنوان جانشین و وصی رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، توصیههای اکید ایشان در مورد او نادیده گرفته شده و حکومت اسلامی غصب گردید. پس از آن حوادث يكي پس از ديگري اتفاق افتاد ،ماجراي سقيفه، آتش زدن درگاه منزل، شهيد شدن برادرشان محسن، بستن دستان اميرالمؤمنين (عليهالسلام) و بردن اجباري ايشان به مسجد، غصب فدك، شهادت مظلومانهي مادر مكرمهشان حضرت صديقه طاهره، تنها در فاصلهي چند ماه از شهادت پيامبر (صلي الله عليه و آله)، تمام اين حوادث قلب مهربان امام را آزرده ميكرد.
پس از شهادت پيامبر (صلي الله عليه و آله) مدت سي سال در زمان امامت پدر بزرگوارشان بودند و با دل و جان از اوامر ايشان اطاعت ميكردند. در چند سالی که حضرت علی (عليهالسلام) متصدی خلافت ظاهری بودند، حضرت حسین (عليهالسلام) در كنار پدر در جنگهای جمل، صفین و نهروان شرکت میکردند.
پس از شهادت اميرالمؤمنين (عليهالسلام) به دستور الهي امامت و رهبري شيعيان به امام حسن (عليهالسلام) منتقل گشت. امام حسين (عليهالسلام) در دوران امامت ايشان گوش به فرمان امام خود و همراه و همفكر برادر بودند. پس از پذيرش صلح از سوي امام حسن (عليهالسلام)، امام حسين (عليهالسلام) تحت فرمان برادر بودند و ايشان را تأييد ميكردند و پس از آن همراه برادرشان امام حسن (علیهالسلام) به مدینه بازگشتند، و ده سال از عمر شریف خود را در کنار برادرشان امام حسن (علیهالسلام) به سر بردند و در تمام این مدت مطیع ایشان بودند.5 پس از امام حسن (عليهالسلام) یازده سال دورهي امامت و ولایت مطلقهي خود ايشان بود.
كنيه و القاب امام حسين (عليهالسلام)
نام آن بزرگوار حسین و در تورات، شبیر و در انجیل، طاب است.6 كنيهي ايشان اباعبدالله ميباشد.
در زيارات و احاديث القاب زيادي براي امام حسين (عليهالسلام) ذكر شده، از جمله:
ريحانة الرسول، سید الشهدا، ثار الله، قتیل الله، وتر الله، خامس اصحاب کساء، وارث، موضع سرّ الله، لدلیل علی الله، مجاهد، شهید، رشید، غریب الغرباء، شاهد، حجت الله، خازن الکتاب المسطور، سفیر الله، عابد، امام، مقتول، زکی، عبدالله، وصی الله، قتیل الکفره، ولی الله، سبط پیامبر، آل الله، ابوالشهداء، ابو الاحرار، ابوالمجاهدین، خامس آل عبا، سلطان کربلا، وترالموتور، سریع العبرة، قتیل الاشقیاء،... كه ما در اينجا چند مورد آن را بيان ميكنيم.
در زيارت اربعين امام حسين (عليهالسلام) ميخوانيم:
السَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ الْمَظْلُومِ الشَّهِیدِ،
السَّلامُ عَلَی أَسِیرِ الْکُرُبَاتِ وَ قَتِیلِ الْعَبَرَاتِ: سلام بر حسین مظلوم شهید، سلام بر آن دچار گرفتاریها
و کشتهي اشکها.
در حديث ديگرى فرموده است: أنَا قَتیلُ العَبَرَةِ لایَذکُرُنی مُؤمِنٌ إلّا استَعبَرَ: من كشته اشكم، هيچ مؤمنى مرا ياد نمىكند، مگر
آنكه اشك در چشمانش مىآيد.7
طبق اين فراز از زيارت، القاب مظلوم شهيد، اسير الكربات و قتيلالعبرات از القاب امام حسين (عليهالسلام) ميباشد.
قال
على بن الحسین (علیهالسلام):
تَزْهَرُ
أَرْضُ کَرْبَلا یَوْمَ الْقیامَةِ کَالْکَوْکَبِ الدُّرّیّ وَ تُنادِی
أَنَا أَرْضُ الْمُقَدَّسَةُ الطَّیّبَةُ الْمُبارَکَةُ الَّتی تَضَمَّنَتْ
سَیِّدَالشُّهَداءِ وَ سَیِّدَ شَبابِ أَهْلِ الجَنَّةِ.8
امام سجاد (علیهالسلام) فرمودند: زمین کربلا در روز
رستاخیز، چون ستاره مرواریدى میدرخشد و ندا میدهد که من زمین مقدس خدایم،
زمین پاک و مبارکى که پیشواى شهیدان و سالار جوانان بهشت را در برگرفته
است.
سيدالشهداء و سيد شباب اهلالجنة دو لقب ديگر امام حسين (عليهالسلام) است كه در روايات به آن اشاره شده است.
يكي ديگر از القاب امام حسين (عليهالسلام)، خامس اصحاب الكساء ميباشد، همانطور كه امام زمان (عليهالسلام) در فرازي از زيارت ناحيه مقدسه، خطاب به امام حسين (عليهالسلام) ميفرمايند، أَلسَّلامُ عَلى خامِسِ أَصْحابِ الْکِسْآءِ: سلام بر پنجمینِ اصحابِ کساء و در ادامه ايشان را با القاب ديگري ياد ميكنند: أَلسَّلامُ عَلى غَریبِ الْغُرَبآءِ، أَلسَّلامُ عَلى شَهیدِ الشُّهَدآءِ، أَلسَّلامُ عَلى قَتیلِ الاَْدْعِیآءِ: سلام بر غریبِ غریبان، سلام بر شهیدِ شهیدان، سلام بر مقتولِ دشمنان.
چراغ هدايت و كشتي نجات دو لقب ديگر از امام حسين (عليهالسلام) است.
قال رسول الله (صلي الله عليه و آله):
إِنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ فِی السَّمَاءِ أَکْبَرُ مِنْهُ فِی الْأَرْضِ وَ إِنَّهُ لَمَکْتُوبٌ عَنْ یَمِینِ عَرْشِ اللهِ عَزَّوَجَلَّ مِصْبَاحُ هُدًى وَ سَفِینَةُ نَجَاةٍ: همانا مقام حسين بن علي در آسمان بالاتر از زمين است و در طرف راست عرش نوشته شده است، حسین چراغ هدایت و کشتى نجات است.9
در فرازي از زيارت عاشورا ميخوانيم: اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا ثارَ اللهِ وَ ابْنَ ثارِهِ وَ الْوِتْرَ الْمَوْتُورَ: سلام بر تو! ای کشتهای که خداوند برای تو خونخواهی میکند، و پسر کسی که خدا خونخواهی او میکند، و ای تنهایی که
نزدیکان او کشته شدند. ثارالله و وتر المَوْتُور دو لقب ديگر براي امام حسين (عليهالسلام) ميباشد.
فضايل امام حسين (عليهالسلام)
رسول اكرم (صلی الله علیه و آله) میفرمايند: هرگاه كه به فرزندم حسین مینگرم، گرسنگی و اندوه از وجودم رخت بر میبندد.10
و نیز میفرمودند: بار خدایا، من حسین را دوست دارم و آنان كه دوستدار او هستند نیز دوست دارم.11
و در حدیثی ديگر است كه ميفرمايند:
انَّ لِلْحُسَيْنِ مَحَبَّةً مَكْنونَةً فى قُلوبِ الْمُؤْمِنينَ.12 همانا محبت پوشيدهاى نسبت به حسين (عليهالسلام) در دلهاى مؤمنين هست.
در جملهاى از كتب عامّه روايت شده كه حضرت رسول (صلى الله عليه و آله) در حالىكه اصحابشان جمع بودند، دست حسنين را گرفتند و فرمودند: اى قوم! آنكس كه مرا دوست دارد و ايشان را و پدر و مادر ايشان را دوست دارد، در قيامت با من در بهشت خواهد بود.13
حذیفة بن یمان گوید: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را دیدم كه دست حسین بن علی (علیهالسلام) را در دست خود گرفته بودند و میفرمودند:
یا ایُّها النّاس، هَذا الْحُسَین بْنِ عَلِی فَاعْرِفُوه، فَوَ الَذی بِیَدِهِ، اِنَّهُ لَفِی الجَنَة، وَ مُحِبِهِ فِی الْجَنَة، وَ مَحِبِی مُحِبیهِ فِی الْجَنَة.14
ای مردم، این حسین بن علی است، او را بشناسید؛ سوگند به آن خدایی كه جانم به دست اوست، به راستی او در بهشت است، و دوستدار او نیز در بهشت است، و دوستدارِ دوستدار او نیز در بهشت میباشد.
و از امام موسی بن جعفر (علیهالسلام) روایت شده كه فرمودند: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) دست حسن و حسین (علیهالسلام) را گرفتند و فرمودند: هركس این دو پسر و پدر و مادر آنان را دوست داشته باشد، روز قیامت در درجه من با من خواهد بود.15
همچنين رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: آگاه باشید، همانا حسین (علیهالسلام) دری از درهای بهشت است، هركس با او دشمنی كند خدا بوی بهشت را بر او حرام میكند.16
ثواب گريه بر امام حسين (عليهالسلام)
عَنِ الْفُضَیْلِ بْنِ یَسَارٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللهِ (عليهالسلام) قَالَ مَنْ ذُکِرْنَا عِنْدَهُ فَفَاضَتْ عَیْنَاهُ وَ لَوْ مِثْلَ جَنَاحِ الذُّبَابِ غَفَرَ اللهُ ذُنُوبَهُ وَ لَوْ کَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْرِ.
امام صادق (علیهالسلام): هرکس که نزد او ذکر ما میشود و از دیدگان او اشک جاری شود هر چند به مثل و مقدار بال مگسی باشد خداوند گناهان او را میآمرزد هر چند که مانند کف دریاها باشد.17
قَالَ الرِّضَا (عليهالسلام) فِی حَدِیثٍ فَعَلَى مِثْلِ الْحُسَیْنِ فَلْیَبْکِ الْبَاکُونَ فَإِنَّ الْبُکَاءَ عَلَیْهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَامَ ثُمَّ قَالَ (عليهالسلام) کَانَ أَبِی (عليهالسلام) إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لَا یُرَى ضَاحِکاً وَ کَانَتِ الْکَآبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتَّى تَمْضِیَ عَشَرَةُ أَیَّامٍ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْعَاشِرِ کَانَ ذَلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکَائِهِ وَ یَقُولُ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ الْحُسَیْنُ (عليهالسلام).
امام رضا (علیهالسلام) فرمودند: پس بر مانند حسین (علیهالسلام) گریه کنندگان گریه کنند چرا که گریه بر او گناهان بزرگ را از بین میبرد، پس فرمودند: پدرم هنگامی که ماه محرم فرا میرسید، خندهکنان دیده نمیشد و گرفتگی و غمگینی بر ایشان غالب میشد تا اینکه ده روز سپری میشد و هنگامی که روز دهم میشد، آن روز، روز مصیبت و گریهاش میبود و میفرمود: این روزی است که در آن امام حسین (علیهالسلام) را کشتند.18
مسمع گوید: حضرت امام صادق (علیهالسلام) فرمودند: آیا متذكر میشوی با حسین چه كردند؟ عرض كردم: آری، فرمودند: آیا جزع و گریه میكنی؟ گفتم: آری، به خدا سوگند گریه میكنم و آثار غم و اندوه در صورتم ظاهر میشود. حضرت فرمودند: «خدا اشك چشمت را رحمت كند. آگاه باش كه تو از آن اشخاصی هستی كه از اهل جزع برای ما شمرده میشوند، به شادی ما شاد و به حزن ما محزون و اندوهناك میگردند. آگاه باش كه به زودی هنگام مرگ، پدرانم را بر بالین خود حاضر میبینی، در حالی كه به تو توجه كرده و ملكالموت را درباره تو بشارت میدهند، و خواهی دید كه ملكالموت در آن هنگام از هر مادر مهربان به فرزندش، مهربانتر است» سپس فرمودند: «كسی كه بر ما اهلبیت به خاطر رحمت و مصائب وارده بر ما گریه كند، رحمت خدا شامل او میشود قبل از اینكه اشكی از چشمش خارج گردد؛ پس زمانی كه اشك چشمش بر صورت جاری شود اگر قطرهای از آن در جهنم بریزد، حرارت آن را خاموش كند، و هیچ چشمی نیست كه گریه كند بر ما مگر آنكه با نظر كردن به كوثر و سیراب شدن با دوستان، خوشوقت میگردد.19
عَنْ زَیْدٍ الشَّحَّامِ فِی حَدِیثٍ أَنَّ أَبَاعَبْدِاللهِ (عليهالسلام) قَالَ لِجَعْفَرِ بْنِ عَفَّانَ الطَّائِیِّ بَلَغَنِی أَنَّکَ تَقُولُ الشِّعْرَ فِی الْحُسَیْنِ (عليهالسلام) وَ تُجِیدُ. قَالَ نَعَمْ فَأَنْشَدَهُ فَبَکَى وَ مَنْ حَوْلَهُ حَتَّى سَالَتِ الدُّمُوعُ عَلَى وَجْهِهِ وَ لِحْیَتِهِ ثُمَّ قَالَ یَا جَعْفَرُ وَ اللهِ لَقَدْ شَهِدَکَ مَلَائِکَةُ اللهِ الْمُقَرَّبُونَ هَاهُنَا یَسْمَعُونَ قَوْلَکَ فِی الْحُسَیْنِ (عليهالسلام) وَ لَقَدْ بَکَوْا کَمَا بَکَیْنَا وَ أَکْثَرَ وَ لَقَدْ أَوْجَبَ اللهُ لَکَ یَا جَعْفَرُ فِی سَاعَتِکَ الْجَنَّةَ بِأَسْرِهَا وَ غَفَرَ لَکَ فَقَالَ أَلَا أَزِیدُکَ قَالَ نَعَمْ یَا سَیِّدِی قَالَ مَا مِنْ أَحَدٍ قَالَ فِی الْحُسَیْنِ (عليهالسلام) شِعْراً فَبَکَى وَ أَبْکَى بِهِ إِلَّا أَوْجَبَ اللهُ لَهُ الْجَنَّةَ وَ غَفَرَ لَهُ.
امام صادق (علیهالسلام) به جعفر بن عنان فرمودند: به من خبر رسیده که در مورد امام حسین (علیهالسلام) به خوبی شعر میگویی. عرض کرد: بله، پس برای امام شعر خواند و هرکس که در اطراف حضرت بودند گریه کردند تا اینکه اشک بر صورت مبارک ایشان جاری شد. سپس فرمودند: ای جعفر به خدا قسم که اینجا ملائکه مقرب خداوند نزد تو حاضر شدهاند سخن تو را در مورد امام حسین (علیهالسلام) میشنوند؛ و بدرستیکه ملائکه نیز گریه میکردند همچنانکه ما گریستیم بلکه بیش از ما، و بدرستیکه ای جعفر در این ساعت بهشت را بر تو واجب نمود و تو را آمرزید، سپس فرمودند: آیا از این بیشتر برایت نگویم؛ عرض کرد: آری، حضرت فرمودند: هیچکس نیست که در مورد امام حسین (علیهالسلام) شعری بگوید و گریه کند و بوسیله آن بگریاند مگر اینکه خداوند بهشت را بر او واجب کند و او را میآمرزد.20
ثواب زيارت امام حسين (عليهالسلام)
حضرت امام جعفر صادق (علیهالسلام) فرمودند: «نماز در چهار مكان تمام خوانده میشود (یعنی اگر چه از حد مسافت شرعی هم بیشتر باشد اما شكسته نمیشود): 1- مسجد الحرام (مكه)، 2- مسجد الرسول (مدینه)، 3- مسجد كوفه، 4- حرم امام حسین (علیهالسلام).21
و نیز روایت شده كه «ابن شبل» از امام صادق (علیهالسلام) پرسید: آیا قبر امام حسین (علیهالسلام) را زیارت كنم؟ فرمودند: پاك و خوب زیارت كن و نمازت را در حرمش تمام بخوان. پرسید: نمازم را تمام بخوانم؟ فرمودند: تمام .عرض كرد: بعضی از اصحاب و شیعیان شكسته میخوانند؟ فرمودند: اینان دو چندان عمل میكنند.22
لذا چنانكه در رسالههای عملیه نیز آمده است، در حرم امام حسین (علیهالسلام) میتوان نماز را، هم شكسته خواند و هم به بركت آن حضرت تمام به جا آورد.
خداوند سبحان در ازای ایثار و فداكاری سیدالشهدا (علیهالسلام) و تحمل هرگونه سختی چون تشنگی و غم و اندوه فراوان برای حفظ اسلام، در مرقد شریف ايشان بركاتی را قرار داده كه از جمله آنها اجابت دعا و برآورده شدن حاجات است. چنانكه امام صادق (علیهالسلام) فرمودند: هركس دو ركعت نماز كنار قبر حسین (علیهالسلام) بخواند، از خداوند چیزی را مسئلت نكند جز اینكه به او عطا شود.23
و نیز فرمودند: خداوند در عوض قتل امام حسین (علیهالسلام) امامت را در ذریه آن حضرت، شفا را در تربتش، اجابت دعا را در كنار مرقدش قرار داده، و ایام زیارتكنندگان او از عمرشان حساب نمیشود.24
عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا (عليهالسلام) قَالَ مَنْ زَارَ قَبْرَ أَبِی عَبْدِ اللهِ (عليهالسلام) بِشَطِّ الْفُرَاتِ کَمَنْ زَارَ اللهَ فَوْقَ عَرْشِهِ.
امام رضا (علیهالسلام) فرمودند: هرکس اباعبدلله (علیهالسلام) را کنار شط فرات زیارت کند، مانند کسی است که خداوند را در بالای عرش زیارت کرده است.25
مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِیجَعْفَرٍ (عليهالسلام) قَالَ لَوْ یَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِی زِیَارَةِ الْحُسَیْنِ (عليهالسلام) مِنَ الْفَضْلِ لَمَاتُوا شَوْقاً وَ تَقَطَّعَتْ أَنْفُسُهُمْ عَلَیْهِ حَسَرَاتٍ قُلْتُ وَ مَا فِیهِ قَالَ مَنْ زَارَهُ شَوْقاً إِلَیْهِ کَتَبَ اللهُ لَهُ أَلْفَ حَجَّةٍ مُتَقَبَّلَةٍ وَ أَلْفَ عُمْرَةٍ مَبْرُورَةٍ وَ أَجْرَ أَلْفِ شَهِیدٍ مِنْ شُهَدَاءِ بَدْرٍ وَ أَجْرَ أَلْفِ صَائِمٍ وَ ثَوَابَ أَلْفِ صَدَقَةٍ مَقْبُولَةٍ وَ ثَوَابَ أَلْفِ نَسَمَةٍ أُرِیدَ بِهَا وَجْهُ اللهِ.
محمد بن مسلم از امام باقر (علیهالسلام) روایت کرده: اگر مردم میدانستند، زیارت امام حسین (علیهالسلام) چقدر فضیلت و ثواب دارد، بدرستیکه از شوق میمردند و نفسهایشان از روی حسرت بند میآمد. گفتم: چقدر فضیلت دارد، حضرت فرمودند: هرکس امام حسین (علیهالسلام) را زیارت کند از روی اشتیاقی که به او دارد، خدا برایش هزار حج مقبول و هزار عمره مبروره و اجر هزار شهید از شهداء بدر و اجر هزار روزه دار و ثواب هزار صدقه قبول شده و ثواب هزار بنده آزاد کردن که مراد از آن رضای خدا باشد، مینویسد.26
قَالَ أَبُوالْحَسَنِ مُوسَى (عليهالسلام) أَدْنَى مَا یُثَابُ بِهِ زَائِرُ أَبِیعَبْدِاللهِ (عليهالسلام) بِشَطِّ الْفُرَاتِ إِذَا عَرَفَ حَقَّهُ وَ حُرْمَتَهُ وَ وَلَایَتَهُ أَنْ یُغْفَرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّرَ.
امام موسیبنجعفر (علیهالسلام) فرمودند: کمترین آنچه از ثواب که به زائر اباعبدلله (علیهالسلام) کنار نهر فرات داده میشود آنگاه که حق و حرمت و ولایت او را بشناسد، این است که آنچه از گناهان پیش فرستاده و بعداً میفرستد (گناهان گذشته و آینده او) آمرزیده میشود.27
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللهِ (علیهالسلام) قَالَ مَنْ أَرَادَ اللهُ بِهِ الْخَیْرَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَیْنِ (علیهالسلام) وَ حُبَّ زِیَارَتِهِ وَ مَنْ أَرَادَ اللهُ بِهِ السُّوءَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ بُغْضَ الْحُسَیْنِ (علیهالسلام) وَ بُغْضَ زِیَارَتِهِ.
امام صادق (علیهالسلام) فرمودند: هرکسی که خداوند خیرش را بخواهد، حب امام حسین (علیهالسلام) و حب زیارتش را در قلب او میاندازد و هر که را خداوند بدیش را بخواهد، بغض نسبت به امام حسین (علیهالسلام) و بغض زیارت آن حضرت را در قلب او میاندازد.28
پينوشتها:
1- مصباحالمتهّجد: ص 572.
2- امالى شيخ طوسى: ص 367، مجلس 13، حديث 781.
3- امالى شيخ صدوق: ص 200، مجلس 28، حديث 215/ كاملالزيارات: ابن قولويه ص 64، باب بيستم، حديث اول.
4- بحار الانوار: ج 43، ص 245.
5- تاریخ طبری: ج 5، ص 166/ المنتظم: ابن جوزی، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ج 5، ص 184/ البدایه و النهایه: ابن کثیر، بیروت، دارالفکر، ج 8، ص 19، رقم 1986.
6- مجلسى، محمدباقر، بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار: ج ۴۳، ص ۲۳۷.
7- شيخ صدوق: امالي، ص 118.
8- کاملالزیارات: ص ۲۶۸.
9- عیون اخبار الرضا: شیخ صدوق (رحمة الله عليه)، ج 2، ص 62/ در كتاب کمالالدین و تمامالنعمة: شیخ صدوق (رحمة الله عليه)، ص 265، عبارت مِصْبَاحٌ هَادٍ وَ سَفِینَةُ نَجَاة آمده است.
10- بحار الانوار: علامه مجلسی، ج 43، ص 309.
11- حماسهي حسینی: استاد شهید مطهری، ج 3، ص 247.
12- بحار الانوار: علامه مجلسی، ج 43، ص 281.
13- مستدركالصحيحين: ج 3، ص 166.
14- بحار الانوار: علامه مجلسی، ج 43، ص 262.
15- منتخب كاملالزیارات: ابن قولویه، ص 32.
16- سفینةالبحار: محدث قمی، ج 1، ص 257.
17- وسائلالشیعه: ج 14، ص 501.
18- وسائلالشیعة: ج ،14 ص 505.
19- اختیار معرفةالرجال: شیخ طوسی، ص 89.
20- بحار الانوار، ج 44، ص 282، به نقل از رجال کشّى، ص 289.
21- كاملالزیارات، ابن قولویه، ص 248.
22- كاملالزیارات، ابن قولویه، ص 123.
23- امالی شیخ طوسی، ص 317.
24- امالی شیخ طوسی، ص 319.
25- تهذیبالأحکام: ج 6، ص 46.
26- وسائلالشیعه: ج 14، ص 453.
27- الکافی: ج 4، ص 582.
28- وسائلالشیعه: ج 14، ص 496.
|